Hospitalizacja jest dla dziecka sytuacją nową, trudną, a także zagrażającą jego funkcjonowaniu i rozwojowi fizycznemu, jak również psychicznemu.
Szpital w odróżnieniu od naturalnego środowiska domowego – to dla dziecka środowisko obce. Pozbawia je stałej obecności matki, kojarzącej mu się z poczuciem bezpieczeństwa, a także innych, bliskich osób, ogranicza możliwość zaspokojenia wielu ważnych potrzeb.
Dziecko, przebywające w szpitalu wymaga szczególnej ochrony przed cierpieniem fizycznym i psychicznym. Przy zaniedbaniach w tym względzie może się zdarzyć, że mały pacjent opuści szpital zdrowy fizycznie, natomiast z okaleczoną psychiką. Znane są przypadki dzieci, dla których sam pobyt w szpitalu był bardziej dotkliwy, niż przebyta choroba i leczenie, jakie zastosowano. Zdarza się, że skutki urazu, jakim jest pobyt w szpitalu są niezwykle silne i pozostają na całe życie. Nawet po powrocie do zdrowia u wielu dzieci pozostają przykre wspomnienia, jakie przywołuje biały kolor, przypominający fartuch personelu medycznego.
Wyrazem troski o ograniczenie stresogennego wpływu środowiska szpitalnego na chore dziecko są:
- hospitalizacja małych dzieci wraz z matkami
- skracanie okresu pobytu w szpitalu do niezbędnego minimum
Aby ograniczyć występowanie stresu psychicznego u dzieci hospitalizowanych, w Specjalistycznym Szpitalu Wojewódzkim w Ciechanowie wprowadzono:
- politykę „otwartych drzwi” – szpital jest środowiskiem przyjaznym dzieciom i ich rodzicom, którzy mogą opiekować się dzieckiem w szpitalu przez cały dzień, a w wyjątkowych przypadkach także i w nocy
- personel szpitala zachęca i uczy rodziców, jak pomagać dziecku w szpitalu i jak współpracować z personelem, aby leczenie dziecka było efektywne
- dziecko w szpitalu jest traktowane z wyrozumiałością i życzliwością – chroni się je przed cierpieniem psychicznym i fizycznym, dba o dobre samopoczucie, respektuje jego prawa i potrzeby.
